Ovo je do sada peti tekst na ovom sajtu koji se bavi filmovima Pola Tomasa Andersona (Paul Thomas Anderson), režisera i scenariste koji se ne boji da eksperimentiše i rizikuje. Nakon kreiranja dve velike multi-narativne drame (Boogie Nights i Magnolia) on pravi izlet u svet romantičnih komedija svojim inovativnim, veoma šarmantnim filmom Punch-Drunk Love koji je pretstavljao svojevrsnu prekretnicu u njegovom radu. On nakon tog filma počinje sa kreiranjem filmova koji skoro u potpunosti akcentuju pojedinačan lik, ali ovoga puta se vraća svojoj karakteristici, većoj dužini filma.
Glavni junak ove drame je Denijel Plejnvju (Daniel Day-Lewis), istraživač srebra u 19. veku. Prvih sedamnaest minuta filma nema dijaloga, svega nekoliko šumova i mumlanja u pozadini. Dobijamo uvid u ovaj veoma bogat lik i stvaramo predstavu kakav je on. On je nemilosrdan u nameri da dobije ono što želi i ne preza ni od čega kako bi ispunio svoje ciljeve. Nakon početka posla sa naftom on vremenom postaje sve bogatiji i zapošljava sve više i više ljudi. Nakon nesreće u kojoj gine jedan od njegovih radnika Denijel usvaja njegovog sina kome daje ime HW.
Kako godine prolaze tako vidimo da je Denijel razvio bridak jezik koji mu pomaže u kupovini zemljišta malih seoskih zajednica, koje nisu svesne bogatstva koje imaju na svojoj teritoriji, kao i prilikom prodaje samog proizvoda. Svog usvojenog sina polako uvlači u posao i spreman mu je ostaviti sve. Jednom prilikom Denijel upoznaje Pola Sandeja koji ga upoznaje sa svojom porodicom, između ostalih i sa bratom blizancem Elijem. Eli je samoprozvani apostol Duha svetoga i započinje neku vrstu psihičke borbe sa Denijelom nakon shvatanja da se ne zna ko je ljigaviji od njih dvojice.
Nakon početka i uvoda Anderson počinje da se fokusira na Denijelov odnos sa svojim usvojenim sinom. Mi smo prepušteni sopstvenim uverenjima da odlučimo da li se on brine za njega ili ga samo koristi kao slatko, simpatično lice. Postoje momenti gde Denijel uopšte ne brine za HW-a, ali posle jednog događaja, koji predstavlja svojevrsnu prekretnicu filma, vidimo da je on zaista brižan otac. Vremenom se pažnja na njihov odnos smanjuje i prelazi na odnos sa čovekom koji se pretstavlja kao njegov izgubljeni brat. U jednoj od scena glavni lik priznaje da on ne može spasiti čovečanstvo i da ne vidi ništa vredno spasavanja. Njegova nemilosrdnost i prezir prema svima ljudima vremenom raste sve do zloglasnog vrhunca sa likom Elija.
Što se tiče tehničkih karakteristika one su, kao i u svim radovima ovog autora, besprekorni. Rad kamere, doduše sporiji nego što smo možda navikli, u potpunostu akcentuje glavnog lika. Anderson je uspeo u nameri da razvije briljantnu kinematografiju koja u potpunosti podseća na stil i smisao klasičnog holivudskog filma iz 40-ih i 50-ih godina prošlog veka. Upravo zbog toga postoje priče da je Anderson svake večeri pre spavanja gledao Blago Sijera Madre kako bi usavršio svoje ideje.
Savremeni filmovi se bave uglavnom dobrim momcima kao glavnim junacima, tako da je pravo osveženje što imamo mogućnost da se saživimo i saosećamo sa likom koji nije tipičan. Osim lika malog HW-a slobodno se može reći da svi ostali likovi pretstavljaju antagoniste. Među njima se ističu likovi Denijela i Elija, veoma izazovnih karaktera koji su, srećom, povereni vrhunskim glumcima.
Denijel Dej-Luis pruža jednu od svojih najboljih uloga, ako ne i najbolju. On je jedan od najboljih glumaca današnjice i sjajno iznosi svoj prilično težak, složen lik sa dosta loših osobina. Sa druge strane se nalazi sjajni Pol Dano (Paul Dano) jedan od mojih omiljenih glumaca i definitvno predvodnik nove generacije. Scene u kojima sasvim ravnopravno glumi sa veličinom kao što je Dej-Luis samo potvrđuju to. Veliko otkriće je Dilon Frejzer (Dillon Freasier) koji tumači lik HW-a, a spomenuću i uvek pouzdanog Kevina O‘Konora (Kevin J. O’Connor) u pomoćnoj ulozi Henrija.
Ovo je bez sumnje najbolji rad Pola Tomasa Andersona u kome vidimo njegovo potpuno sazrevanje kao autora koji bez skrupula, sa enciklopedijskim znanjem o filmu, eksperimentiše sa različitim temama ne gubeći svoj umetnički identitet. Ne znam šta je u ovom filmu manje impresivno. Remek-delo.
10/10