You see Jimmie, you never really own shit.
Ne propuštam priliku da pohvalim filmove koji pokupe nagrade na festivalu Sundance, a od skoro hvalim i producentsku kuću A24, koja pronalazi sjajan materijal za distribuciju i pažljivo bira svoje projekte. Većini ljubitelja nezavisnih filmova je sigurno najbolji filmski studio danas i dovoljan je površan pogled na spisak filmova koje je izbacio u poslednjih šest godina koliko postoji da se to i potvrdi.
The Last Black Man in San Francisco je debitantski autorski film Džoa Talbota, koji je baziran na priči koju je napisao sa Džimijem Feilsom. Pre četiri godine su snimili kratak film koji je poslužio za pokretanje kampanje na Kickstarter-u, koja je finansirala ovaj projekat. Feils tumači glavnu ulogu, a ispostavlja se da su dešavanja iz filma delimično autobiografska. Njegov karakter se teško nosi sa činjenicom što kuća, koju je sagradio njegov deda 1946. godine, pripada drugome. Uz pomoć prijatelja Montgomerija, on pronalazi načine da se brine o kući i održava je, a sticajem okolnosti dolaze u situaciju da se usele u nju…
Ovo je jedan poetičan, gotovo autentičan film, koji kao glavnu premisu ima čvrsto prijateljstvo između naših protagonista, a kao teme pojam doma i suočavanje sa surovim životnim istinama kao što su činjenice da stvari više nisu iste kao u prošlosti i da smo izgubili ono nešto što je činilo da se osećamo živim. Autor je posredno imao šta da kaže i o džentrifikaciji i segregaciji, koje su dovele do poskupljenja života i iseljavanja, što je dalje dovelo do toga da ljudi budu nepoželjni u komšiluku sa starim kućama koje su sami podigli.
Džimi je dobroćudan tip i kako je on centar ovog filma, tako je kuća centar njegovog života. Izgubljen u prostoru i poljuljanog identiteta, on se hvata ponosne istorije svoje porodice, kada je njegov deda odbio da preuzme kuću od drugih, nego je sa svojih deset prstiju sagradio novu. Ta kuća je njegov ponos, prava opsesija i pokušaj da se vrati svom nasleđu, svojoj prošlosti i svom domu. Priča deluje kao da se dešava na određenom mestu i u određenom vremenu, ali isto tako se oseća da bi se mogla desiti bilo kada i bilo gde, pa i u doglednoj budućnosti.
Verujem da će vam se, kao i meni, dopasti stilizovana vizuelna prezentacija, koja postavlja ton filma i kombinuje magični realizam, slowmotion i na momente pozorišnu kinematografiju. Svaki kadar je predivan i dodaje neku liričku lepotu Feilsovim postupcima. Tempo je laganiji, ali upravo zbog toga uspevamo da se fokusiramo na emotivniji stranu priče, da se opustimo i uživamo. Autor smelo koristi boje i ponekad daje apsurdistički ton scenariju, ali takav pristup ne potkopava ozbiljne teme kojima se film bavi.
Najbitniji kvalitet filma se ogleda u razvijenom glavnom junaku koji vas angažuje od samog početka. Džimi Feils tumači karaktera sa istim imenom i verovatno postoje lični uticaji koji su mu pomogli u njegovom performansu. Tehnički aspekti su podređeni njegovoj centralnoj predstavi, koja uzdiže čitav film na novi nivo i koja će vas prilično dirnuti. Džonatan Mejdžors mu pruža odličnu podršku kao svestranu umetnik koji je tu da podrži svog prijatelja. Pored njih, pojavljuju se i veterani Deni Glover, kao Montgomerijev slepi deda i upečatljivi Rob Morgan, u ulozi Džimijevog distanciranog, zapovedničkog oca.
The Last Black Man in San Francisco je sveža i simpatična indi drama, fina kombinacija vizuelne poezije i magičnog realizma i film koji slavi prijateljstvo i univerzalnu potrebu da pronađete svoj dom.
moja konačna ocena: 8/10
