I know the drill. Smile, shake hands and try not to call them cunts.
Armando Janući (Armando Iannucci) je britanski autor komedije koji je najpoznatiji po svojim serijama Veep i Thick Of It. 2009. godine je izbacio svoj prvi dugometražni film In The Loop, koji je bio spinof serije Thick Of It, dok je njegov drugi film izazvao dosta kontroverze i zabranjen je u Rusiji. Reč je urnebesnoj političkoj satiri The Death of Stalin, u kojoj Janući iznosi svoje komično viđenje poslednjih dana sovjetskog diktarora i haosa koji nastaje u visokim krugovima režima nakon njegove smrti.
Baziran na grafičkoj noveli, The Death of Stalin poseduje izvrstan koncept, inovativnu temu i smešten je u doba koje nije bilo predmet ozbiljne političke satire u filmskoj prošlosti. Koncept je poprilično ozbiljan i bavi se ljudima koji su krojili mračne socijalno-političke prilike u kojima su ljudi vrlo lako gubili glavu ili sve što imaju, dok inovativna tema smrti Staljina i borbe za prevlast donosi sjajnu kombinaciju urnebesne komedije i zloglasne atmosfere koja je vladala u tom periodu. To je postignuto pre svega izvrsnim scenarijom, koji je Janući pisao u saradnji sa trojicom kolega.
Kao i u njegovom prethodnom filmu, radnja se bavi događajima iza zatvorenih vrata, kada odluke velikih ljudi odlučuju o budućnosti čitave države. Međutim, ovde je dodata mračnija pozadina, u kojoj posmatramo tiraniju, samovolju i nesigurnost političkih moćnika, koji nisu sposobni da se nose sa novonastalom situacijom. Na taj način priča ima dubinu i ne predstavlja samo kostur za posmatranje karikatura istorijskih ličnosti, već imamo uvid u političko doba kome su vladali nepoverenje i opsesija kontrolom. Dok posmatramo ljude kako gaze jedan preko drugih zbog vlasti i moći, shvatamo da se od 1953. godine do danas malo toga promenilo.
The Death of Stalin se bavi istorijskim ličnostima, koji su predstavljeni kao grupa političara koja paniči zbog svoje bezbednosti, koja je gladna vlasti i koja je nesigurna u svoje političke sposobnosti. Takvi ljudi su izvrsna podloga za satirično bavljenje, a pored sjajnih dijaloga i odluke da se u filmu priča na engleskom, bitan faktor za njihovo predstavljenje su glumačka imena, koja su u ovom slučaju izvrsna. Ekipa čini da se smejemo njihovim pokušajima da preuzmu vlast i unesu malo mira u političko ludilo, ali isto tako čine da se malo ohladimo dok posmatramo izvršenje njihovih beskrupuloznih naređenja.
Sjajni glumački ansambl je toliko kohezivan u svojim izvođenjima da je prosto nemoguće izdvojiti jednog favorita. Svaki glumac dobija svojih pet minuta i priliku da zasija i ovaj tekst bi lako mogao da pređe u hvalospeve namenjene svakom od njih. Steve Buscemi sa specifičnom pojavom donosi svoje crnokomično predstavljanje Nikite Hruščeva, dok je pun pogodak Jeffrey Tambor, u ulozi Staljinovog nesigurnog i nestabilnog naslednika Maljenkova. Svakako najopasnije predstavljanje je dobio Lavrenti Beria, šef tajne policije, kog je Simon Russell Beale predstavio kao manipulativnog, svojeglavog, nepredvidljivog nasilnika.
Dr. Strangelove je bez svake sumnje najbolja politička satira svih vremena, ali može se reći da joj je The Death of Stalin prilično blizu, pre svega zbog predstavljanja apsurdnih političkih smicalica, diplomatskih farsi, truda da se ostavi utisak pouzdane i lojalne osobe, izvršavanja besmislenih zadataka, pokrivanja međusobnih grešaka i svega onoga što će se uraditi kako bi se zadržala ili poboljšala politička pozicija ili nadmudrio politički suparnik. Film poseduje i dozu univerzalnosti – i današnjim političarima dobrobit naroda koji ih je izabrao nije prioritet, a šta tek reći za Staljinov SSSR, u kome je skoro svaki građanin bio potencijalni neprijatelj države i koji je vrlo lako mogao završiti na prisilnom radu ili pod zemljom.
The Death of Stalin je urnebesna politička satira puna odlično iskarikiranih istorijskih ličnosti i svakako jedna od najboljih komedija iz prethodne godine.[yasr_multiset setid=0 show_average=’no’]
