Krajem devedestih godina prošlog veka popularnost su stekli filmovi koji se na eksplicitan način rugaju pravosudnom sistemu, koji uz pomoć korumpiranih sudija, egocentričnih advokata i lošeg vođenja istražnog postupka uspeva da napravi greške koje izazivaju smeh i nevericu. Ovaj projekat je direktno nastao kao produkt čuvenog suđenja poznatom igraču američkog fudbala OJ Simpsonu, koji je, po mišljenju velike većine, nepravedno oslobođen.
Glavni protagonista filma je Martin Vejl, poznati egocentrični advokat koji se specijalizovao za odbranu težih slučajeva kao što su ubice i mafijaši. Nakon skandaloznog ubistva čikaškog nadbiskupa Rašermana, poznatog dobrotvora i moćnog čoveka, biva uhapšen njegov pomoćnik Aron Stampler, koji je pronađen sav okrvavljen nedaleko od mesta ubistva. Martina privlači popularnost ovog događaja i Aronov nevini, dečiji izgled, i preuzima slučaj. Njemu se kao državni tužilac suprotstavlja njegova bivša koleginica i ljubavnica Žanet, koja je poslata od strane nekoliko moćnika kojima se pokojni nadbiskup zamerio.
Ovaj sudski triler kao glavnu temu ima odnos između slike čoveka koja se prikazuje svetu i slike koja se čuva isključivo za sebe. Advokat Martin sa te strane vešto balansira između egocentričnog, harizmatičnog cinika do naivnog idealiste sa skoro roditeljskim instinktima. Obično se kroz sudske trilere provlači tema o advokatskoj etici i iznenađujuće je da se ona uopšte ne dotiče ovde, tako da su likovi slabo karakterizovani i predstavljau se kao hladnokrvni ljudi bez osećaja za ispravno. Režiser filma Gregori Hoblit (Gregory Hoblit) je okupio odličnu ekipu glumaca, ali je očekivani kvalitet izostao. Stiče se utisak kao da je napravio još jednu epizodu svojih kriminalističkih tv serija, a ne dugometražni film. Scenario ima rupa, izostavlja događaje koji su spomenuti u naznakama i koji bi mogli privući pažnju, a ubačeni su neki prilično nezanimljivi i relativno nepotrebni. Kada se sve sabere i oduzme, dobija se film koji puno obećava, ali se postepeno pretvara u neuzbudljivu i razvučenu epizodu serijskog filma, koja ima iznenađujuće odličan rasplet.
Ulogu advokata je sjajno izneo Ričard Gir (Richard Gere), koji ima podršku u standardno dobroj Lori Lini (Laura Linney) i epizodistima Frensis MekDormandu (Frences MsDormand) i Džonu Mahoniju (John Mahoney). Ipak, najjači utisak ostavlja tada mladi talenat, a danas jedan od najpopularnijig glumaca Edvard Norton (Edward Norton), koji je vrhunski izneo veoma zahtevnu ulogu epileptičnog, neurotičnog Arona i zasluženo dobio nominaciju za Oskara.
Ovaj film ne pruža ništa spektakularno novo. Ukoliko ste fan kriminalstičih trilera, ovo je pravi izbor za vas, dok sa druge strane prosečni gledalac može ostati neispunjen zbog relativno dosadnih i nepotrebno razvučenih delova filma. U svakom slučaju ga preporučujem prvenstveno zbog maestralnog Edvarda Nortona, jednog od mojih omiljenih glumaca.
7/10
