U svetu niskobudžetnih horor projekata zaista je veliki uspeh da film ostvari pozitivne utiske kod publike, ali i da, u isto vreme, dobije pozitivne kritike od većine filmksih kritičara. Jedan od malobrojnih takvih projekata je ovaj film škotskog režisera i scenariste Nila Maršala (Neil Marshall) koji je uz jaku priču, specifičnu klaustrofobičnu atmosferu i dosta horor efekata proizveo jedan od najboljih horora u ovom veku.
Godinu dana nakon teške saobraćajne nesreće u kojoj je izgubila supruga i ćerku Sara (Shauna Macdonald) sa svojom prijateljicom Bet (Alex Reid) putuje u SAD kako bi se upustile u istraživanje ogromne jame sa podzemnim tunelima sa Džuno (Natalie Mendoza) i njenim prijateljicama. Nakon spuštanja u jamu shvataju da ih je Džuno prevarila jer tuneli nisu iscrtani i dovoljno istraženi, pa se one upuštaju u avanturu traženja izlaza iz jame. Osim konstantnih trzavica u ekipi one se susreću sa nepoznatim stvorenjima kojima ti tuneli predstavljaju životno stanište i koji su konstantno gladni krvi.
Ovaj horor se iz mora niskobudžetnih projekta istog žanra izdvaja zbog dosta stvari, a ja ću spomenuti samo nekoliko. Prva stvar koja se primeti je da je ovoga puta scenarista savršeno povezao dve glavne vrste straha: realnog, koji može predstavljati istinitu životnu dramu (klaustrofobija, nemogućnost izlaska iz jame, nedostatak zaliha hrane i pića) i nerealnog (nepoznata stvorenja koja žele da ih ubiju). Pored toga scenario se osim ovih elemenata dosta bavi i odnosima unutar ekipe, njihovim emocijama, moralu, osveti, ljubomori, kao i dokle je ljudska jedinka sposobna ići zarad preživljavanja.
Ekipa koje se sastoji od ženskih likova je karakterizovana više nego što se očekuje od horora tako da se često ima utisak da se više gleda drama od klasičnog horora. Poznato je da u ovakvim filmovima likovi obično služe kao topovsko meso ratobornim i krvožednim stvorenjima, ali je ovoga puta scenarista uspeo da izbegne dobro poznate klišee i eventualna smrt junakinja predstavlja realnu posledicu date situacije, a ne neku isforsiranu smrt kako bi se gledalac uplašio i kako bi radnja išla dalje.
Nil Maršal je dosta pažnje posvetio lokaciji snimanja koja toliko realno predstavlja klaustrofobične jame i prolaze da se gledalac prosto oseća kao da je tamo. Fan fekt je podatak da nijedna scena nije snimljena u nekoj pećini, nego su sve lokacije napravljene u studiju produkcijske kuće. Zvuk je sjajan, fotografija takođe, dok će vas priroda i pejzaži snimani iz vazduha u prvoj trećini filma potpuno oduševiti. Dizajn stvorenja je takođe za svaku pohvalu, kao i česti snimci pravljeni digitalnom kamerom sa hendšejkom.
Veliki plus kvalitetu filma daje veoma dobra i uverljiva gluma cele ekipe. Sve glumice izlaze iz tipičnog kalupa loših glumica koje glume priglupe devojke čija je osobina da redovno povlače nerezonske poteze i da umiru na totalno bezvezne načine. Nil Maršal je prvo imao u planu da ekipu čine i muški članovi, ali je nakon saznanja da horor filmovi veoma retko imaju samo ženske likove promenio odluku. Zaista, osim Sarinog muža na samom početku, glasova u bolnici i glumaca koji su glumili stvorenja nema muškog lika u scenariju.
Ovaj film predstavlja sjajan miks realnog i nerealnog horora sa vrhunskom klaustrofobičnom atmosferom, sjajnom fotografijom i veoma ubedljivom glumom. Prava poslastica za sve fanove horora.
9/10
Siniša Stajić
Latest posts by Siniša Stajić (see all)
- 10 subjektivno najboljih filmova iz 2018. godine - 20/02/2019
- Shoplifters/ Manbiki Kazoku (2018) - 18/02/2019
- The Man Who Killed Don Quixote (2018) - 16/02/2019
