Maestro je dirigovao svoju poslednju labudovu pesmu i nedugo zatim preselio se na večna lovišta. Izvorni pojam reči maestro je učitelj i on se najčešće koristi kao uzvišeni naziv za virtuoza u sferi klasične muzike. Nije nepravilno takvim nazivom okititi umetnika i druge branše, u ovom slučaju branše pokretnih slika. Ako iko u filmskom svetu adekvatno zaslužuje da ga se naziva maestro, onda je to svakako Maks Ofuls (Max Ophüls ). Čovek koji je svojim radom oplemenio tri velike kinematografije (američku, nemačku i francusku) i u svakoj ostavio značajan pečat.
Rođen je, i po pedantnošću posvećeni Nemac, po ostvarenju svih ambicija Francuz, ali celim svojim bićem pripadao je klasičnoj Bečkoj školi. U Nemačkoj je radio stilizovane operete, ali pošto je Jevrejin, dolaskom Hitlera na vlast sedam godina je bio čovek bez adrese smucajući se i snimajući po Italiji, Holandiji i Francuskoj, a u potonjoj se kasnije okitio i državljanstvom. Kada je i Francuska pala pod nacističke ruke, otišao je preko Atlantika, snimajući melodrame, koje su sa tehničke strane bile užasno pismene, imale su daška evropske kulture i nemačkog ekspresionizma, a povratkom u Francusku svoje mesto je prepustio, po senzibilitetu sličnom, Daglasu Sirku.
Poslednjih pet godina karijere spada u najblistaviji period njegove kreativnosti, koja nam je podarila stilizovane, elegantne, poetsko osvežavajuće kostimirane spektakle, od kojih je možda najupečatljiviji upravo onaj poslednji projekat o životu poznate irske plesačice i kurtizane Lole Montes. Ofulsovo životno delo je nakon premijere doživelo neuspeh, pa su ga producenti, koji su ga zamislili kao visokobudžetni superspektakl sličan onim u Americi (jer je bio sniman u cinemaskopu), da bi spasili uloženi novac potpuno iskasapili, skratili i totalno izmenili autorov pečat. Tek nakon njegove smrti po kinotekama (najviše zaslugom ljudi koji su se okupljali oko časopisa Cahiers du Cinema), počela je kolati originalna verzija, koja je vremenom stekla mnoge poklonike i zauzela svoje zasluženo mesto u filmskoj istoriji.
Znači, Lola Montes je biografski film i jedini film u boji Maksa Ofulsa. Jedan od razloga što su ga novovalovci uzdizali, bio je zbog same nekonvencionalne radnje, koja je pre svega bila osnov za režiserove umetničke eskapade. To raskoštvo je bilo obogaćeno komplikovanim kulisama, uz pomoć zanimljivog korišćenja pokretne kamere. Centralna radnja odvijala se u cirkusu, a glavna atrakcija je upravo Lola čije su ljubavne avanture poslužile kao predstava za narodne mase.
Kako su činovi te predstave tekli, tako su se ubacivali flešbekovi, koji su nas selili po svetu i pružali dodatni uvid u Lolin uzbudljivi život. Kroz te flešbekove Lola se priseća svojeg deinjstva, odbijanja da uđe u ugovoreni brak sa starijim čovekom, nesrećnog braka sa činovnikom koji je bio nedostojan njene ljepote, pa se zato opijao, ljubavnih veza od kojih je jedna bila sa poznatim mađarskim kompozitorom Francom Listom, revolucije u Bavarskoj koja ju je odvojila od kralja Ludviga, možda jedinog čovjeka za koga je osećala da ga istinski voli.
Ofuls nam uopšte nežno nije predao svoju glavnu heroinu, nije stvarao empatiju prema njoj (kao što je recimo gajio senzibilitet prema kadru), nego je, žargonski rečeno, njenu ugodnu fasadu iskoristio i bacio rulji kao ukras na zidu. Međutim, u drugom delu filma nam je simbolički naznačio sav taj razlog prema kojem je Lola mrtva i emotivno osakaćena osoba. Osoba koja se prodala đavolu za minut slave. Ona je za njega bila kao blještavi izložbeni predmet, koji može biti tvoj ako ga adekvatno platiš. Lola je tragičan lik, itekako svestan svoje praznine, da joj je svejedno da li će poginuti izvodeći opasnu akrobaciju, jer svakako završava kao merioneta koja iz cvetnog kaveza kao naplatna rampa daje poljupce da bi preživela.
Opuls je kao malo ko na tako slikovit način izjednačio ispraznost ljudske lepote sa nepostojanjem karaktera, koji je tako brutalno poništava.
9/10
