Martin Skorseze (Martin Scorseze) je čovek kome se veoma retko dešava da promaši sa filmom. Prosečni gledaoc bi možda pomislio da je ova istorijska drama preveliki zalogaj za rad, ali reditelj je okupio sjajnu ekipu profesionalaca koja je iz datog scenarija i iz svojih glumačkih mogućnosti uspeli da izvuče maksimum. Zanimljivo je da je trebalo da prođe čitavih 30 godina od stvaranja ideje o ovom filmu do njene realizacije.
Početak filma je smešten u 1846. godinu, u njujorško naselje Fajv Ponts koje predstavlja novo životno stanište doseljenicima koji svakodnevno stižu u njujoršku luku. U borbi za prevlast između irskog plemena i potomaka ljudi koji su stvorili nezavisnost Sjedninjenih država gine vođa Iraca, sveštenik Valon, i vlast preuzima Bili Bučer Kating, psihotični mesar koji je povezan sa koruptivim njujorškim političarima. 16 godina kasnije u grad se vraća Amsterdam Valon, sveštenikov sin, koji vremenom okuplja oko sebe vojsku kako bi svrgnuo sa vlasti Bučera i vratio Ircima prava koja im pripadaju.
Za film koji traje skoro tri sata može se reći da odlično drži pažnju. Radnja je uobličena u nekoliko tokova kako gledaocu ni u jednom trenutku ne bi bilo dosadno. Film ima dosta scena nasilja i realno prikazuje život u 19. veku u SAD, kada besni građanski rat, i kada je velika većina ljudi nezadovoljna, naročito radnici i crnci, koji se masovno mobilizuju za odlazak u rat. Film otvara oči ljudima koji su bili ubeđeni da su svi stanovnici Sjedinjenih država sa oduševljenjem dočekivali ljude koji se masovno doseljavaju na zemlju koju su njihovi dedovi krvavo oslobodili od britanske vlasti.
Režiser sjajno uspeva da poveže protagoniste i glavni tok filma sa realnim događajima iz tog doba. Sve jeodlično uklopljeno: nastajanje uličnih bandi, korupcija političara, borba za prevlast, građanski rat, naseljevanje doseljenika i problemi sa kojima se susreću čim kroče na kopno. Grad Njujork je savršeno prikazan, sirov i prljav, prosto može da se oseti vrela atmosfera u kojoj se životi i novčanici gube brzinom treptaja. Kritičari zameraju pojedine događaje koji nemaju istorijsku potporu, kao što je pucanje u civile ili bombardovanje sa brodova.
Glumci su odradili vrhunski posao. Denijel Dej Luis (Daniel Day-Lewis) pruža maestralnu ulogu, i verovatno bi dobio Oskara za glavnu ulogu da nije bilo Edrijena Brodija (Adrien Brody) u Pijanisti (The Pianist). Leonardo di Kaprio prosto procveta pod palicom Skorsezea, pokazuje muškost koja mu je falila u ranijim filmovima. Čak i Kameron Dijaz (Cameron Diaz) pruža odličan performans, ostavljajući ljude u čuđenju zašto svoj talenat traći na drugorazredne filmove.
Ono što je čudesno u vezi ovog filma je 10 nominacija za Oskara, među kojima su nominacije za najbolju režiju, scenario, glavnu mušku ulogu, muziku, zvuk i fotografiju. Ono što je još čudnije je da film nije uspeo da pokupi nijednu zlatnu statuu.
Ovaj film je iznenađujuće sirov. Nije politički obojen, nema jasne granice između dobra i zla i ima previše scena nasilja, zbog čega ga kritičari nisu smestili među remek-dela. Ni ja neću reći da je ovo vrhunski film, ali ga toplo preporučujem svim pravim ljubiteljima filma.
9/10
