-Did being married make you happy?
-Not really. I'm gay.
Svako ko prati moje tekstove odavno zna koliko volim biografske filmove koji se bave muzičarima, naročito onima čiju muziku i sam slušam. Ne mogu reći da sam fan Eltona Džona, ali poštujem njegov status i njegova životna priča svakako ima materijala za filmsku ekranizaciju. Nakon gotovo dvodecenijskog pokušavanja, stekli su se uslovi da se snimi film o njemu i dobili smo biografski mjuzikl Rocketman, koji potpisuju režiser Dexter Fletcher i scenarista Lee Hall. Premijera je bila na ovogodišnjem filmskom festivalu u Kanu.
Radnja filma prati fantastično putovanje ovog umetnika i njegovu transformaciju od talentovanog klavijaturiste i pevača Redžinalda Dvajta do globalne muzičke zvezde Eltona Džona (Taron Egerton). Inspirativna priča o stidljivom dečaku iz malog grada, koji se probio na vrh i postao čovek čije ploče čine 5% ukupne prodaje svih ploča na svetu. Rocketman je ispričan kao mjuzikl, kroz pesme Eltona Džona, a glavni glumac je bio zadužen i za njihovo izvođenje. Film je nazvan po istoimenoj Eltonovoj pesmi iz 1972. godine.
Volt Dizni i Focus Features su ranije odustali od filma jer su insistirali da bude PG-13, što su Elton i njegov suprug Dejvid Furniš, glavni producent, glatko odbili. Na scenu je stupio Paramount, koji je autorima dao odrešene ruke i rezultat nije izostao - film je ostvario lepu zaradu, dobio je pozitivne kritike i Elton Džon je veoma zadovoljan kako je predstavljen pročitaj više...Rocketman (2019)
-Did being married make you happy?
-Not really. I'm gay.
Svako ko prati moje tekstove odavno zna koliko volim biografske filmove koji se bave muzičarima, naročito onima čiju muziku i sam slušam. Ne mogu reći da sam fan Eltona Džona, ali poštujem njegov status i njegova životna priča svakako ima materijala za filmsku ekranizaciju. Nakon gotovo dvodecenijskog pokušavanja, stekli su se uslovi da se snimi film o njemu i dobili smo biografski mjuzikl Rocketman, koji potpisuju režiser Dexter Fletcher i scenarista Lee Hall. Premijera je bila na ovogodišnjem filmskom festivalu u Kanu.
Radnja filma prati fantastično putovanje ovog umetnika i njegovu transformaciju od talentovanog klavijaturiste i pevača Redžinalda Dvajta do globalne muzičke zvezde Eltona Džona (Taron Egerton). Inspirativna priča o stidljivom dečaku iz malog grada, koji se probio na vrh i postao čovek čije ploče čine 5% ukupne prodaje svih ploča na svetu. Rocketman je ispričan kao mjuzikl, kroz pesme Eltona Džona, a glavni glumac je bio zadužen i za njihovo izvođenje. Film je nazvan po istoimenoj Eltonovoj pesmi iz 1972. godine.
Volt Dizni i Focus Features su ranije odustali od filma jer su insistirali da bude PG-13, što su Elton i njegov suprug Dejvid Furniš, glavni producent, glatko odbili. Na scenu je stupio Paramount, koji je autorima dao odrešene ruke i rezultat nije izostao - film je ostvario lepu zaradu, dobio je pozitivne kritike i Elton Džon je veoma zadovoljan kako je predstavljen pročitaj više... 
When I look out at youse all gathered here, it confirms something I always felt. When It comes to punk: New York has the haircuts, London Has the trousers, but Belfast has the Reason!
Good Vibrations je mali britanski film koji nam priča priču o Teriju Huliju, istaknutoj ličnosti u razvoju pank scene u Belfastu. Teri je otvorio prodavnicu gramofonskih ploča i osnovao diskografsku kuću Good Vibrations, koja je objavljivala bendove kao što su The Undertones, Rudi, Protex i The Outcasts. Na filmu je potpisana brojna autorska ekipa, a glavni producent je Kris Martin iz benda Koldplej.
Početkom sedemdesetih, Teri Huli (Richard Dormer) je bio idealistički roker koji se nalazio usred političkog haosa koji je tada vladao u Severnoj Irskoj. Dolazi na donkihotsku ideju da otvori prodavnicu ploča u kojoj bi prodavao izvođenja rege muzičara, kako bi nekako potaknuo harmoniju u svom gradu. Međutim, uskoro otkriva novi muzički žanr i inspirisan životnom snagom pank-roka postaje producent i promoter lokalne scene. Tada se teškoće i zahtevi muzičke industrije počinju suočavati sa njegovim haotičnim privatnim životom...
Gorepomenuti bendovi su ostavili svoj pečat na muzičkoj sceni širom Velike Britanije i Irske, a sve je krenulo pesmom Tennage Kicks na radiju BBC. Tada je Good Vibrations privukao pažnju Džona Pila, veoma uticajnog radijskog DJ-a. Uticaj Terija Hulija se ne meri samo promocijom pank-roka, već i time što je bio bitan šraf u stvaranju alternativne 
- Charles Christopher Parker, Junior. Preliminary diagnosis: heart attack. Stocky, male, negro. Approximately 65 years of age.
- He was 34.
Čarli Parker je bio američki džez saksofonista, virtuoz i vizionar koga je pratila reputacija kralja bibapa. Njegove improvizacije na saksofonu su stvorile zvuk koji je poseban u svakom smislu. Kao mlad muzičar je dobio nadimak Bird, a njegov život se prerano završio zbog lošeg zdravlja izazvanog porocima. Bird je saosećajan portret o njemu koji potpisuje Clint Eastwood, poznati ljubitelj džeza, dok je za scenario bio zadužen Joel Oliansky.
Radnja filma se kreće napred-nazad kroz Parkerov život, kao montaža scena od njegovog detinjstva do smrti u 34. godini, spajajući trenutke koje definišu njegov život i njegovu muziku. Veći deo filma pratimo njegov komplikovan odnos sa suprugom Čen (Diane Venora), saradnju sa Dizi Gilespijem (Samuel E. Wright) i njegov uticaj i odnos sa mladim trubačem Redom Rodnijem (Michael Zelniker). Posredno pratimo i živopisan portret džez sveta u svoj njegovoj složenosti.
U ovom filmu imamo priliku da slušamo puno Parkerove muzike, koja se hronološki pomera napred-nazad kroz njegovu karijeru. Bird uspešno predstavlja kompleksnost njegovih izvođenja i njegove vizije, koja je dovela do tzv. slobodnog džeza. Nerazdvojno od muzike, tu su i njegovi problemi i neprekidna borba sa porocima i ličnim demonima - Čarli Parker je čovek koji je živeo bez ograničenja i to ga je na kraju i koštalo 
I'll show you how to do something once, I'll help you if you mess up twice, but the third time you're on your own. 'Cause that's how it is in the world.
Obožavam biografske filmove koji se bave muzičarima, naročito onima čiju muziku i sam slušam. Tada opraštam mediokritetske scenarije i sve ono što mi inače zasmeta, jer to toliko i ne primetim pored sjajne muzike i harizmatičnih glumaca u glavnoj ulozi. Jedan od najdražih filmova iz ovog žanra je Ray iz 2004. godine, koji potpisuje Taylor Hackford.
Ovaj film se bavi čuvenim muzičarem Rejom Čarlsom, tačnije periodom njegovog života tokom 50-ih i 60-ih godina prošlog veka. On je odrastao na plantaži u Severnoj Floridi u velikom siromaštvu, a kao dečak je izgubio vid, nedugo nakon što je svedočio smrti svog mlađeg brata. Inspirisan svojom majkom, koja je bila nezavisna žena jakog duha, Rej je spas iz siromaštva pronašao u muzici, za klavirom. Nakon početnih malih turneja, Rej je stekao reputaciju fantastičnog muzičara, koji je uskoro osvojio svetsku scenu...
Rej Čarls je bio unikatan muzičar svoga doba sa neponovljivim stilom koji je kombinovao R&B, rokenrol, džez, kantri, gospel i druge žanrove. Pored svog stila, Rej je bio upečatljiva pojava, harizmatičan čovek sa crnim naočarima i veoma širokim osmehom, koji je uživao u svakom tonu koji odsvira ili otpeva. Pored nemerljivog uticaja na svetsku muziku, Rej Čarls je bio pionir borbe protiv rasne segregacije i to u klubovima gde je nastupao. 
Time gets wider, you know. Not just longer.
Pre nekoliko dana sam pisao o filmu Stockholm Roberta Budroa (Robert Budreau) u kome glavnu ulogu tumači Itan Houk (Ethan Hawke). Reč je o njegovom drugom radu, a debitivao je ovom biografskom pričom o čuvenom džez trubaču i pevaču Četu Bejkeru, koga takođe tumači gorepomenuti glumac.
Radnja filma je smeštena u 1966. godinu i na samom početku vidimo Četa kako glumi u filmu o sebi. Uskoro započinje romansu sa glumačkom partnerkom Džejn (Carmen Ejogo), a problem nastaje kada ga sačekaju duhovi prošlosti - Čet je dugogodišnji heroinski zavisnik, a loši momci su došli da naplate svoje dugove. Snimanje filma se odlaže, postoji mogućnost da više nikada ne zasvira trubu, ali uz podršku Džejn on pokušava da se vrati muzici, suprotno svim šansama...
Čet Bejker je bio jedan od pionira tzv. svinga zapadne obale, koji su činili uglavnom belci. Tada su glavne face džeza bili crni muzičari bebopa i hard bopa iz Njujorka poput Majlsa Dejvisa i Dizi Gilespija. Njegovu uspešnu muzičku karijeru je prekinulo hapšenje zbog heroina, a sam Čet nikada nije lagao o tome. Po njegovim rečima, heroin mu nije bio sredstvo za ublažavanje unutrašnjih demona ili slično, već ono što je njega, a samim tim i njegovu muziku, činilo mnogo boljom.
Ova biografija se ne razlikuje mnogo od filmova vezanih za muzičare, jer se dosta toga vrti oko Četove upotrebe droga i njegovih veza sa ženama. Droga mu je uništila život, 
Režiser i scenarista Gaspar Noe (Gaspar Noé), Argentinac odrastao u Francuskoj, je ljubiteljima sedme umetnosti poznat kao jedan od autora koji je krajem prošlog veka bio predvodnik novog talasa francuskog filma koji su karakterisale eksplicitne scene nasilja i seksa. Vremenom je napustio nasilje kao glavno pokretačko gorivo filma i stavio akcenat na senzualnost i na korišćenje halucinogenih sredstava.
U svojoj ne previše plodonosnoj karijeri nam je prestavio četiri svoja projekta - I Stand Alone, Irreversible, Enter The Void i Love. Slično kao i Lars Von Trira, Gaspara neki smatraju filmskim genijem, dok je nekima precenjeni perverznjak kome se sve bazira na šok efektu i audio-vizuelnom doživljaju. Gaspar je filmaš koji ruši tabue, pomera granice šokantnosti i pokreće rasprave, a Climax je njegov najnoviji film.
U ovom filmu se ekipa mladih plesača okuplja u udaljenoj i praznoj školskoj zgradi kako bi vežbali. Nakon završne probe (fantastična koreografija koja je snimljena bez reza), ekipa započinje proslavu koja traje celu noć. Zaplet nastaje kada otkriju da je neko stavio LSD u činiju sangije iz koje su svi pili - njihovo slavlje veoma brzo postaje haos i anarhija...
Climax otvara kratki prolog, u kome povređena devojka puzi kroz sneg. Nakon toga dobijamo uvodnu špicu sa imenima glumaca i ljudi koji su radili na filmu, kao i spiskom muzičara čije radove ispunjava soundtrack. Posle toga stiže i drugi prolog, u kome likovi daju intervjue zašto 
Are you interested in me, because I have a talent or in general?
Poljski filmaš Pawel Pawlikowski je pažnju šire javnosti privukao filmom Ida, koji je 2015. godine osvojio Oskara i Baftu u kategoriji najboljeg filma van engleskog govornog područja. Reč je o minimalističkoj drami snimljenoj u crno-beloj tehnici, sa sjajnom kinematografijom, a pet godina kasnije stiže njegov novi film, koji prati već oproban, uspešan recept.
Radnja filma Cold War prati strastvenu ljubavnu priču između dvoje ljudi različitog porekla, temperamenta i životne filozofije. Oni su emotivno osuđeni jedno na drugo, iako se sudbina igra sa njima i ne dozvoljava im da uživaju u svojoj ljubavi. Viktor (Tomasz Kot) je profesionalni i obrazovani muzičar, dok je Zula (Joanna Kulig) pevačica na početku karijere, devojka sa sela sa kriminalnom prošlošću. Priča je smeštena u pozadinu Hladnog rata i prati naše junake kroz duži niz godina, prikazujući nam njihovu nemoguću ljubavnu priču...
Nakon što su proveli određeno vreme zajedno, skrivajući svoju aferu, ostatak svojih života provode uglavnom odvojeno. Prateći njihove susrete, za manje od devedeset minuta mi prolazimo kroz period od petnaestak godina. Njihovi povremeni susreti počinju veoma romantično i strastveno, ostavljajući utisak da su zaljubljeni jedno u drugo ili da veruju da su zaljubljeni jedno u drugo. Međutim, njihov polet zbog zajedničkog susreta ubrzo splasne i njihov odnos postaje rutina ispunjena nesigurnošću, 
Razmišljala sam kako efektno da započnem ovaj tekst, znajući unapred da ovo neće biti recenzija samog filma, bar ne onakva kakvu očekujete. Uopšte ne planiram prepričavati film, kuckati već svima znane podatke o grupi Queen, o Frediju Merkjuriju, o bolesti, uopšteno pisati recenziju kakvu ste sigurno dosad deset puta pročitali otkako je film izašao. Sve su iste i nalik jedna drugoj, a niti jedna jedina vas ne nagovara da pogledate film. Što je još gore, te suvoparne recenzije vas ne intrigiraju ni da poslušate neke pesme grupe Queen, ako niste ranije imali tu priliku. Ako ima takvih. Mada, volela bih verovati da takvi ne postoje.
Kao i skoro svaka druga (ako ne i svaka) biografska drama, ova ima mana na pretek, posebno ako ih želite pronaći. Na momente, čak ima vrištećih mana i ne možete verovati da to gledate. Film kao film, posebno u žanru biografske drame, ima svojih nedostataka, režiserskog fokusiranja ponajviše (Bryan Singer), čak i pojedinih netačnosti. Sve je to istina, ali istina je i da sve to lagano nestaje i sve više bledi kada dođe završni deo filma. Verujte mi na reč.
LIVE AID 1985 . godine i nastup grupe Queen je ušao u istoriju, a na film je prenesen bez i jedne jedine mane. Smatram da je bit ubodena, da je to dovoljno za prolaz. Mene je film oduševio, rasplakao, oduvao, zgrozio, oraspoložio, naljutio, sve u isto vreme. To teško može da prenese u neki smisleniji tekst, posebno jer je moj utisak možda i previše svež .
Zato 