Sa velikim sam nestrpljenjem čekala novi film omiljenog reditelja Tima Bartona (Tim Burton), najviše zato jer se iz samog trејlera moglo naslutiti da se radi o nešto drugačijem, ozbiljnijem i realističnijem projektu (sа naglaskom na realističnijem) na kakve baš nismo navikli kada je reč o ljubitelju gotike, groteske i bizarnog nadrealizma. Biografska drama Big Eyes ponovno okuplja provereni filmski tim, pa Bаrton nakon dvadeset godina od prve saradnje (Ed Wood) ponovo udružuje snage sa poznatim scenarističkim tandemom Skotom Aleksanderom i Lerijem Karazevskim. Ovoga puta Barton je bez svoje muze Džonija Depa i ostatka standardne glumačke ekipe, no uverili smo se već da to nije sasvim pogrešan potez (setimo se filma Big Fish). Ovo je, nakon tog filma iz 2003. godine, još jedno pravo osveženje iz Bartonove kolekcije, ali i dokaz da on odlično funkcioniše i van fantasy žanra.
Big Eyes nam donosi vrlo zanimljivu, intrigantnu priču o slikarskom bračnom paru Kin, koji su popularnost na umetničkoj sceni stekli 50-ih i 60-ih godina prošlog veka. Priča razotkriva istinu o Volteru Kinu (Christoph Waltz), uspešnom biznismenu i poznatom slikaru koji je godinama obmanjivao javnost tvrdeći da je autor poznatih Big Eyes portreta. Njegova supruga, Margaret (Amy Adams), pravi autor portreta, istinu je otkrila tek dvadesetak godina kasnije, što će potvrditi i na sudu. Film nas vraća na sam početak njihove veze, od prvog susreta, zajedničkih lepih trenutaka, pa sve do njihovog bračnog života.
Upoznajemo Margaret, samohranu majku devojčice Džejn, povučenu, skromnu umetnicu koja kroz portrete dece tužnih velikih očiju izražava vlastite emocije. Krhka spoljašnjost krije usamljenu i nostalgičnu dušu, ali i vrlo snažnu, brižnu majku koja će učiniti sve za dobrobit ćerke. Udaja za šarmantnog Voltera trebala je biti nov, lep početak porodičnog života, no Margaret postaje žrtva manipulacije i potencijalno sredstvo za postizanje Volterovog uspeha. Dok Volter ubira plodove tuđeg rada i uživa slavu, Margaret biva zatvorena u kući, danonoćno slikajući svoje slavne portrete za koje će Volter godinama preuzimati zasluge.
Elementi prepoznatljivog bartonovskog stila ovde se naziru tek u ponekim segmentima, a u mnogim me detaljima podsetio na film Edward Scissorhands (kostimografija, oldtajmeri u raznim bojama, futuristički izgled kuće, pastelne boje). Barton je vrlo umereno i decentno iskoristio svoju, inače bujnu maštu, a kao jedini trag fantazije u filmu izdvajam simboličnu scenu u kojoj Margaret u usputnim prolaznicima počinje vizualizirati vlastite Big Eyes portrete.
Barton se takođe poigrao i bojama, odnosno njihovim kontrastom, čime je posebno naglasio i ličnost samih likova, ali i ambijent koji je pretežno u pozitivnom tonu. Crno-belom fotografijom naglašava tek pojedine trenutke koje su vezane uz sam period u kojem je radnja smeštena, ali su usko vezane i sa Volterovom ličnošću. Uramljene slike na zidu na kojima se nalazi Volter su crno-bele, kao i televizija u trenutku kada on gostuje u emisiji.
Barton oduvek voli autsajdere kao glavne junake. Bilo da se radi o imaginarnim animiranim likovima ili pak stvarnim osobama, njegovi filmovi su paleta otuđenih, neshvaćenih duša sa kojima poistovećuje i veliki deo sebe. Mogli bismo reći da se Margaret uklapa u tu sliku klasičnog Bartonovog protagoniste, najviše zato jer se radi o jednoj povučenoj, krhkoj, nadarenoj slikarki koja u jednom trenu gubi vlastiti identitet. Barton je Margaret lično poznavao, te su mnoge njegove ilustracije, ali i filmski likovi, nadahnuti upravo Big Eyes portretima.
Motivi za snimanje ovog filma poprilično su očiti, a sam projekt svojevrsni je oblik priznanja i poštovanja prema Margaret Kin kao i njenom stvaralaštvu. Iako se film bavi isključivo privatnim i profesionalnim životom bračnog para Kin, on preispituje i poziciju žene kao umetnice u periodu u kom je umetnost bila izražena pretežno dominantna muška kultura. It really is wonderful to have the whole truth come out and it’s very satisfying to have it really portrayed like it really happened. – izjavila je Džejn, kći Margaret Kin, nakon premijere u Njujorku.
Film obiluje odličnom, raznovrsnom muzikom koja dodatno obogaćuje sličice u pokretu. Saradnja sa kompozitorom Denijem Elfmanom se nastavlja i sa ovim filmom, ali uz dodatak nekih drugih prigodnih melodija koje odlično dirigiraju atmosferu filma. Fantastičan Title-track Lane del Rey je kao šlag na tortu, a njen poseban, sjajan vokal i melanholične note pesme savršeno ocrtavaju emocije Margaret Kin u trenucima kreativnosti.
Volter je klasičan primer egomanijaka i čoveka koji gazi sve pred sobom kako bi postigao zacrtani cilj. On je uglađen, slatkorečiv gospodin i inteligentan biznismen, ali sa druge strane je patološki lažljivac i beskrupulozni suprug. Iako je upravo on zaslužan za uspeh Big Eyes portreta, cilj u ovom slučaju ne opravdava sredstva. Kristofer Volc u ulozi samodopadnog Voltera je briljantan, a liku je podario harizmu i šarm, zbog čega je Voltera teško doživeti kao tipičnog odbojnog negativca.
Ejmi Adams takodje zaslužuje pohvalu u ulozi Margaret Kin. Kako bi što verodostojnije odglumila umetnicu ona je upoznala 87-godišnju Margaret. Ovo joj je zasigurno jedna od najboljih i najupečatljivijih uloga u karijeri, a 11. januara ove godine za tu je ulogu osvojila i nagradu Zlatni globus. Adams i Volc izneli su sjajne uloge i kao glumački par odlično funkcionišu zajedno, iako zapravo donose sliku jednog disfunkcionalnog para. Ulogu Džejn su iznele simpatična Dilani Rej i Madelejn Artur, a vredi spomenuti i Denija Hjustona (Danny Huston) u ulozi kolumniste Dika Nolana.
Big Eyes je bartonovski razigran film i vrlo ugodno i pozitivno filmsko iskustvo sa sjajnim glumačkim performansima. Iako je baziran na nesrećnoj istinitoj ljudskoj priči ovaj film ipak nije u formi klasične tužnjikave drame na koju ćete pustiti suzu. Možda vas neće oboriti sa nogu, ali ako ste ljubitelj biografskih filmova ovaj svakako stavite na vašu watchlistu.
8/10
Autor: Monika Kokolić
