If I would have known this was a Klan meeting, I wouldn't have taken this motherfucking gig. Goddamn.
Kao što sam spomenuo u uvodu teksta za njegov verovatno najbolji film Do The Right Thing, Spajk Li (Spike Lee) je cenjeno autorsko ime koje se u svojim radovima uglavnom bavi političkim problemima crnaca u SAD-u. Između ostalog, smenjuje teme odnosa između rasa, rasne diskriminacije, uticaja medija na svakodnevni život, urbani kriminal, siromaštvo i slično. Njegov najnoviji film BlacKkKlansman je producirala ekipa koja je proizvela Get Out i nudi nam još jedno provokativno istraživanje međurasnih odnosa unutar Amerike.
Film se bazira na istinitoj priči i smešten je u sedamdesete godine prošlog veka, usred jačanja pokreta za građanska prava. Priča prati Rona Stolvorta (John David Washington), koji postaje prvi detektiv afro-amerikanac u policijskom odeljenju Kolorado Springsa. Kako bi dokazao svoju vrednost, rešava da se infiltrira u lokalnu grupaciju Kju Kluks Klana, a za taj poduhvat ubeđuje svog starijeg kolegu Flipa Zimermana (Adam Driver), koji je Jevrejin. Njih dvojica otkrivaju tajne planove klana i rešavaju da ih na sve načine spreče u tome...
Spajk Li je, u saradnji sa svojim scenaristima, napravio film koji poseduje jedinstveno čudnu instinitu priču sa obilje informacija, koja deluje relevantno i u modernom dobu, jer je sve veći broj ljudi kojima je dosta rasne tolerancije, političke korektnosti i multikultularizma. Ispod narativa se kriju pročitaj više...BlacKkKlansman (2018)
If I would have known this was a Klan meeting, I wouldn't have taken this motherfucking gig. Goddamn.
Kao što sam spomenuo u uvodu teksta za njegov verovatno najbolji film Do The Right Thing, Spajk Li (Spike Lee) je cenjeno autorsko ime koje se u svojim radovima uglavnom bavi političkim problemima crnaca u SAD-u. Između ostalog, smenjuje teme odnosa između rasa, rasne diskriminacije, uticaja medija na svakodnevni život, urbani kriminal, siromaštvo i slično. Njegov najnoviji film BlacKkKlansman je producirala ekipa koja je proizvela Get Out i nudi nam još jedno provokativno istraživanje međurasnih odnosa unutar Amerike.
Film se bazira na istinitoj priči i smešten je u sedamdesete godine prošlog veka, usred jačanja pokreta za građanska prava. Priča prati Rona Stolvorta (John David Washington), koji postaje prvi detektiv afro-amerikanac u policijskom odeljenju Kolorado Springsa. Kako bi dokazao svoju vrednost, rešava da se infiltrira u lokalnu grupaciju Kju Kluks Klana, a za taj poduhvat ubeđuje svog starijeg kolegu Flipa Zimermana (Adam Driver), koji je Jevrejin. Njih dvojica otkrivaju tajne planove klana i rešavaju da ih na sve načine spreče u tome...
Spajk Li je, u saradnji sa svojim scenaristima, napravio film koji poseduje jedinstveno čudnu instinitu priču sa obilje informacija, koja deluje relevantno i u modernom dobu, jer je sve veći broj ljudi kojima je dosta rasne tolerancije, političke korektnosti i multikultularizma. Ispod narativa se kriju pročitaj više... 
I didn't know her. I didn't know my daughter.
Searching je prvi dugometražni film autora Aniša Čagantija, a reč je o trileru čija je priča predstavljena na netipičan način. Naime, praktično ceo film, izuzev malobrojnih scena snimljenih napolju, prikazuje ono što se dešava na ekranu kompjutera ili smartfona. Film je debitovao na festivalu Sundance, a vremenom je ostvario solidnu zaradu na bioskopskim kasama, zahvaljujući odličnoj premisi i izvedenom vizuelnom predstavljanju priče.
Film prati porodicu Kim koju čine Dejvid (John Cho), Sara (Sara Sohn) i njihova ćerka Margo. Margo odrasta kao voljeno dete, bavi se muzikom i niže uspehe u školi. Zaplet nastaje kada Margo kao 16-ogodišnjakinja iznenada nestane. Slučaj dobija lokalni policijski agent (Debra Messing), zadužena za slučajeve nestalih osoba, a Dejvid odlučuje da potraži informacije na mestu gde postoje brojne tajne - u laptopu svoje ćerke. Očajni Dejvid mora pažljivo istražiti digitalne otiske njegove ćerke i svet društvenih mreža u potrazi za bar nekim tragom, pre nego što je zauvek izgubi.
Moram priznati da nisam očekivao da ovaj triler bude snimljen na tako hiper-moderan način, kroz tehnologiju koju koristimo za svakodnevnu komunikaciju - dobar deo vremena provodimo zureći u neki ekran, što onda ne bi gledali i film predstavljen na taj način? Kao što sam spomenuo, dobar deo filma prikazuje ekrane različitih uređaja i sve ono što se nalazi na njima, poput softvera za komunikaciju, 
A relief, in a way that at least now I don't have to look at him.
Verovatno se svi sećate terorističkih napada u Norveškoj iz 2011. godine, kada je Anders Brejvik ubio 77 ljudi u dva odvojena napada. Cenjena ratna novinarka i autorka Asne Seirstad je na osnovu ovih događaja napisala knjigu One of Us: The Story of Anders Breveik and the Massacre in Norway, koja je poslužila kao podloga za ovaj film. Pol Gringres (Paul Greengrass) potpisuje režiju, scenario i produkciju, a okupio je norvešku glumačku ekipu, koja u filmu priča na engleskom (?).
22. jula 2011. godine, ekstremni desničar Brejvik (Anders Danielsen Lie) je detonirao bombu u samom centru Osla, a nakon toga se uputio na ostrvo Utoja, gde se nalazio kamp za decu. Nakon predstavljanja ovih strašnih događaja, radnja filma se deli na nekoliko delova i prati Brejvikove motive, njegovo suđenje, advokate koji učestvuju u ovom slučaju, tinejdžere koji su preživeli napad, kao i unutrašnju politiku Norveške. Najviše pažnje dobija mladi Viljar (Jonas Strand Gravli), dečak koji je preživeo napad i koji je svedočio na suđenju, a mi pratimo njegovu borbu da povrati zdrav i normalan život...
Kao što sam spomenuo, prvih 40-ak minuta filma prikazuju pripremu i izvršenje Brejvikovih planova, a Gringres nema nameru da nešto prikaže ublaženo - njegov pristup predstavljanja napada na ostrvu se praktično graniči sa eksploatacijom. Naravno, priča ovog filma bi imala smisla i da je te scene zamenio kratki 
Welcome, Cassius Green. I hope you have not masturbated today. We need you sharp and ready to go.
Sorry to Bother You je autorsko delo Rejmonda Lorensa Rajlija, koji je poznatiji pod pseudonimom Boots Riley. Rejmond iza sebe ima zavidnu karijeru repera i producenta, a ovo je njegov debitantski film, koji je imao premijeru na festivalu Sundance. Reč je o crnoj komeriji apsurda, koja je zbog svoje teme i kvaliteta realizacije brzo privukla pažnju i pokupila pozitivne kritike.
Radnja filma je smeštena u alternativnu verziju Ouklenda i prati Kesijusa Grina (Lakeith Stanfield), koji dobija posao telemarketera. S obzirom da radi na procenat i da, kao crnac, prodaje uglavnom beloj klijenteli, zarada je vrlo slaba, sve dok ne dobije savet da počne koristiti belački glas, kako bi bio privlačniji kupcima. Dok njegove kolege osnivaju sindikat, od probija sve granice prodaje i biva promovisan, ali počinje da gubi svoju devojku (Tessa Thompson) i prijatelje. Na novom poslu postaje povezan sa kompanijom Regalview, koja se bavi proizvodnjom moderne radne snage, dok njen bizarni vlasnik (Armie Hammer) kuje nove zloglasne planove, koji uključuju i Kesijusa...
Satirična verzija sveta koju pratimo u ovom filmu ne predstavlja ništa novo ili nešto što se već ne dešava, samo je sve pojačano do nivoa kada sve postaje apsurdno. To što gledamo u filmu može biti rezultat neke alternativne istorije ili je, možda, bliska budućnost, ali konkretan kontekst nije ni bitan. Kao i u modernom 
Drink water.
Don't Worry, He Won't Get Far on Foot je novi film Gusa van Santa (Gus Van Sant) i reč je o biografskoj drami o Džonu Kalahanu, umetniku koji je najpoznatiji po svojim specifičnim karikaturama, u kojima se bavio tabu temama i osobama sa margina društva. Naziv filma potiče od jedne od njegovih najpopularnijih crteža, u kome ekipa kauboja u pustinji nailazi na invalidska kolica i komentarišu kako vlasnik istih neće daleko dogurati peške. Film je adaptacija njegove autobiografije.
Džon (Joaquin Phoenix) je simpatičan mladić koji ima velikih problema sa alkoholom i opterećen je činjenicom što ga je majka dala na usvajanje kada je bio dečak. Nakon katastrofalne saobraćajne nesreće ostaje kvadriplegičar, ali mu ne pada na pamet da prestane sa opijanjem. Međutim, nakon susreta sa harizmatičnim sponzorom Donijem (Jonah Hill) i uz podršku devojke Anu (Rooney Mara), on nerado počinje sa odvikavanjem od alkohola. Tokom odvikavanja, otkriva svoj talenat za crtanjem novinskih karikatura sa oštrim komentarima, a na taj način će njegov život bez alkohola dobiti novu dimenziju...
Naš junak je imao 21 godinu kada je doživeo nesreću i ostao paralizovan, ali su mu šake ostale koliko-toliko funkcionalne - taman da upravlja invalidskim kolicima, nagne bocu sa alkoholom ili da drži olovku, a ove tri radnje ispunjavaju najveći deo filma. Priča se ne fokusira na njega kao na osobu, već više pratimo alkoholičara koji je otkrio talenat za karikature. 
-They do it with farm animals all the time.
-Well, I am not a goat!
Tekst za ovaj film se može započeti isto kao za Leave No Trace, samo što je ovoga puta u pitanju druga autorka. Private Life je nova drama nezavisne filmašice Tamare Dženkins (Tamara Jenkins), koja, kao i Debra Grenik, nema previše filmova u svojoj karijeri, ali iza sebe ima nominaciju za Oskara u kategoriji scenarija za The Savages. Nakon premijere na festivalu Sundance, ovaj film je preuzeo Netflix, a na taj način je lako došao do svakog ljubitelja indi radova.
Radnja filma prati Ričarda (Paul Giamatti) i Rejčel (Kathryn Hahn), par umetnika u četrdesetim godinama, koji na sve moguće načine pokušavaju da dobiju dete. Dok nižu neuspehe tokom veštačke oplodnje, pronalaženja surogat majke i usvajanja deteta, njihov doktor im predlaže da u reprodukciju uključe treću osobu, koja bi im omogućila zdrave jajne ćelije. Njih dvoje to glatko odbijaju, a njihov odnos se bliži ivici, sve dok im se u život ne uključi nećakinja Sejdi (Kayli Carter), koja je napustila koledž. Pored nje, Ričard i Rejčel će ponovo uzeti sve opcije u razmatranje...
Ričard i Rejčel se ne ističu previše - žive u iznajmljenom stanu, on se bavi pozorištem i prodaje kisele krastavce sa strane, dok je Rejčel pisac kratkih priča, koju očekuje izdavanje knjige. Njima se ne dešava nešto tragično ili tužno i nema nekog neočekivanog obrta koji bi im promenio živote. Međutim, oboje imaju neispunjen san, a 
I don't have the same problem you have.
Leave no Trace je nova drama nezavisne filmašice Debre Grenik (Debra Granik), kojoj je najpoznatiji film Winter's Bone iz 2010. godine, sa tada nepoznatom Dženifer Lorens u glavnoj ulozi. Ona nema previše radova u svojoj karijeri, ali je svaki na svoj način specifičan i bavi se ozbiljnim temama. Ovaj film se bazira na romanu My Abandonment Pitera Roka, a scenario je napisala sa En Roselini, producentkinjom svakog njenog autorskog dela.
Radnja prati Vila (Ben Foster) i njegovu ćerku tinejdžerku Tom (Thomasin McKenzie), koji neodređeni vremenski period žive u šumama u okolini Portlanda. Na prvi pogled, deluje kao da su na nekom kampovanju - skupljaju drva za loženje vatre, pronalaze hranu i piju kišnicu. Vil zarađuje tako što prodaje lekove koji mu sleduju kao ratnom veteranu, a ta informacija nam pomaže da izvedemo zaključke zašto se odlučio na tako drastičan korak. Njihovu dnevnu rutinu prekida lavež psa i ljudi zaduženi za mir u parku, a njihov slučaj dospeva do socijalnih radnika...
Tako je, dobro ste pročitali triviju - čovek je odlučio da uzme svoju ćerku i da ostavi civilizaciju iza njih, kako bi pobegli u divljinu i živeli totalno izolovan život. Prilikom donošenja te odluke, Vil je morao da bira da li će svoju ćerku povesti sa sobom ili ne, mada smo i sami svesni da opcija B nije ni dolazila u obzir. Po njegovom mišljenju, iz razloga koje mi možemo samo nagađati, ostavljanje civilizacije je 